Elisa y Marcela ( Isabel Coixet, 2019) – 129 min.

*crítica bilingüe, más abajo en castellano

 

Elisa e Marcela son todo un icono. De feito na Galiza celebramos o 8 de xuño como o día da visibilidade lésbica derivado do seu casamento en 1901. A premisa dese casamento e da súa vida foi tomada por Isabel Coixet para realizar unha película, que puido ser un gran film se ao visibilizar o colectivo lésbico respetase as orixes socioculturais da historia, pero quedouse polo camiño debido aos seguintes puntos:

 

-O primeiro de todo as actrices que representan a Elisa e Marcela non son galegas. Natalia de Molina é de Jaén e Greta Fernández e catalana. Isto trae consigo un elemento importante, o acento forzado e o descoñecemento vivencial do contexto cultural. Hai algún actor galego, pero sempre como secundario.

-Os tópicos están presentes durante toda a película. Hai sexo con pulpos, sexo con algas e sexo con leite. Todo o mundo sabe que as persoas galegas non podemos ter sexo na ausencia deses elementos.

-Salvo Elisa e Marcela, ningún galego se presenta como non retrogrado. Facendo que ninguen estea a favor da súa relación e todo o mundo sexa un personaxe colectivo.

-Presentansenos unas lavandeiras que murmuran no río “Os habéis fijado en esas dos”. Un ambiente non mixto reducido a mero cuchicheo e marxinación.

-Ensinasenos unha foliada como espacio de ocio, “El baile”. Coa sua fogueira de rigor (Marca rexistrada para calquera filme costumista) e os seus emparellamentos. Tamén están esos traxes de palla para a choiva que resultan moi bonitos.

-Tamén se mostran aos portugueses comendo bacallau. (E que se acabaron os tópicos e había que cruzar a fronteira para continuar).

-Está grabada en branco e negro, por aquilo de darlle ambiente.

-Chove pouco.

 

O único que topo decente é que a misa é en latín, o cal garante unha certa rigor histórico.

 

Elisa e Marcela puido ser unha gran película lésbica, pero foi gravada dende a óptica dunha persoa foránea (Apoiándose no escrito por Narciso de Gabriel). Se fose un producto que contase con maior presenza galega na súa elaboración, sería máis respectuoso. Non era difícil producir un guión que mostrase unha maior matiz na sociedade do momento, que non mostrase as prácticas culturais como tópicos (As lavandeiras, a foliada e incluso o sexo) e que a vez transmitise o drama do momento.

 

 

Elisa y Marcela son todo un icono, de hecho en Galicia celebramos el día 8 de junio como el de la visibilidad lésbica derivado del día en el que se celebró su boda en 1901. La premisa de este casamiento fue tomada por Isabel Coixet para realizar una película, que pudo haber sido un gran film si al visibilizar el colectivo lésbico respetase el origen sociocultural de la historia:

-Para empezar las actrices que representan a Elisa y a Marcela no son de origen gallego. Natalia de Molina es de Jaén y Greta Fernández es catalana. Esto trae consigo un elemento importante, el acento forzado y el desconocimiento vivencial del contexto cultural. Hay algún actor gallego, pero son personajes secundarios.

-Los tópicos están presentes durante toda la película. Hay sexo con pulpos, sexo con algas y sexo con leche. Productos gallegos, sin los cuales no se puede practicar sexo.

-Salvo Elisa y Marcela no existe ningún gallego que no se presente como un retrógrado. Nadie aprueba su relación y todos son lanzadores de piedras.

-Se presentan unas “lavandeiras” que están lavando en el río y comentado “os habéis fijado en esas dos”. Un ambiente no mixto como ese reducido a mero cuchicheo y marginación.

-Se nos enseña una foliada como lugar de ocio, a la que se le llama “El baile”, con su hoguera de rigor (marca registrada para las películas costumbristas) y sus emparejamientos. También esos trajes de paja para la lluvia que son muy graciosos.

-También se muestra a los portugueses comiendo bacalao. (Es que se acababan los tópicos y había que cruzar la frontera para seguir recitando de la lista).

-Está grabada en blanco y negro, por aquello de darle ambiente.

-Llueve poco.

Lo único que encuentro decente es que la boda es en latín, conservando un cierto rigor histórico.

Elisa y Marcela pudo ser una gran película lésbica, pero fue gravada desde una òptica de alguién foraneo (apoyándose en lo escrito por Narciso de Gabriel) si fuera un producto que contase con mayor presencia gallega en su elaboración, sería más respetuoso. No era dificil crear un guión que mostrase un mayor matiz en la sociedad del momento, que no mostrase las prácticas culturales como tópicos (las lavandeiras, la foliada e incluso el sexo) y que a la vez, transmitiese el drama del momento.

 

Nota del autor:
4,0
 ████ (Mediocre)

 

 

Written by Francisco Xavier Cela

Si salen animales comiendo personas, te la reseño.